توسعه تکنولوژی در سیلیکون ولی !
سیلیکون ولی (Silicon Valley) در بخش جنوبی خلیج سانفرانسیسکو در کالیفرنیای شمالی ایالات متحدهی آمریکا قرار گرفته است. این منطقه خانهی بسیاری از بزرگترین شرکتهای تکنولوژی دنیا از جمله اپل، سیسکو، گوگل، اچپی، اینتل و اوراکل است. این دره به این دلیل دره سیلیکون نامیده میشود که در ابتدا محل حضور بسیاری از تولیدکنندگان و نوآوران تولید تراشه بوده است، اما در نهایت به خاطر وجود کسبوکارهای مرتبط با تکنولوژیهای پیشرفته (High-tech)، سیلیکون نامیده شد. کارآفرینی در سیلیکون ولی از اوایل قرن بیستم به خانهی صنعت رو به رشد و پر جنبوجوش الکترونیک تبدیل شده است. این صنعت کار خود را با آزمایش و نوآوری در حوزههای رادیو، تلوزیون و نظامی آغاز کرد. دانشگاه استنفورد (Stanford)، شرکا و فارغالتحصیلهای این دانشگاه نقش محلی در پیشرفت این منطقه ایفا کردهاند.
در طول سالهای دههی ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰، فردریک ترمان (Frederick Terman)، رئیس دانشکدهی مهندسی دانشگاه استنفورد، اساتید و فارغالتحصیلان را تشویق کرد که برای خودشان شرکت راه بیاندازند. خود ترمان در شکلگیری شرکتهای هیولت-پاکارد (Hewlett-Packard)، واریان اسوشییتس (Varian Associates) و سایر شرکتهای تکنولوژیهای پیشرفته نقش داشته است تا اینکه در نهایت سیلیکون ولی در اطراف محوطهی دانشگاه استنفورد رشد پیدا کرد. به همین علت، معمولا از ترمان به عنوان پدر سیلیکون ولی یاد میشود.
اولین بار کارآفرینی در سیلیکون ولی بود که مدارهای مجتمع مبتنی بر سیلیکون، ریزپردازندهها و ریزکامپیوترها در کنار سایر تکنولوژیهای کلیدی توسعه پیدا نمودند و همچنین این دره برای بیش از ۴ دهه محل بسیاری از نوآوریهای کلیدی و مهمی بوده است که مرهون تلاشهای حدودا یکچهارم میلیون نفری کارکنان بخش فناوری اطلاعات است.
ریشههای تکنولوژیهای نظامی و رادیویی
بسیاری از شرکتهای تکنولوژی برای ارائهی خدمات به نیروی دریایی در اطراف مافت فروشگاه تاسیس کردند. هنگامی که نیروی دریایی برنامههای مربوط به کشتیهای هوایی خود را کنار گذاشت و بسیاری از فعالیتهای ساحل غربی خود را به سندیگو (San Diego) منتقل کرد، کمیتهی رایزنی ملی هوانوردی آمریکا(NACA)، که پیش از تشکیل ناسا فعالیت میکرد، بخشی از مافت را به منظور انجام تحقیقات هوانوردی تحت کنترل گرفت. بسیاری از شرکتها در آنجا باقی ماندند و همچنین شرکتهای جدیدی نیز به آنجا نقلمکان کردند. در نتیجه آن منطقه به سرعت پر از شرکتهای هوانوردی مثل لاکهید (Lockheed) شد.
پارک صنعتی استنفورد
پس از جنگ جهانی دوم و با بازگشت دانشجویان، تقاضا برای ادامهی تحصیل در دانشگاهها افزایش شدیدی پیدا کرد. دانشگاه استنفورد برای حل مشکل تامین مالی حاصل از افزایش هزینههای خود و ایجاد فرصتهای شغلی محلی برای دانشجویان سال آخری، با پیشنهاد فردریک ترمان شروع به اجارهی اراضی استنفورد برای استفاده به عنوان پارک اداری نمود. این اراضی، پارک صنعتی استنفورد نام گرفتند که البته بعدها به پارک تحقیقاتی استنفورد تغییر یافت. این اجارهها تنها به شرکتهای فعال در حوزهی تکنولوژیهای پیشرفته محدود میشد. اولین مستاجر این پارک شرکت واریان اسوشییتس بود که در دههی ۱۹۳۰ توسط فارغالتحصیلان دانشگاه استنفورد به منظور تولید قطعات رادارهای نظامی تاسیس شد. خود ترمان نیز یک شرکت سرمایهگذاری خطرپذیر به منظور حمایت از استارتآپهای تکنولوژیهای مدنی تاسیس نمود. یکی از موفقترین شرکتهای این پارک هیولت-پاکارد بود.
منبع: آکادمی بال پرواز